O tańcu
Taniec towarzyski jest obecnie czymś więcej niż karnawałową rozrywką. Tańczymy przy każdej okazji, o każdej porze roku, na balach i zabawach, na wczasach, w lokalach i na świeżym powietrzu, na przyjęciach prywatnych i spotkaniach służbowych. Taniec stał się obowiązkiem towarzyskim, trudno się dziś bez niego obejść.
Tańczyć może każdy, kto potrafi chodzić bez pomocy laski. Taniec jest doskonałą rekreacją, atrakcyjnym wypoczynkiem po pracy i nauce, wnosi on pogodny nastrój, ułatwia życie towarzyskie, taniec odmładza!
Uczmy się tańczyć, tańczmy kulturalnie, prawidłowo, bawmy się pogodnie.
W turniejach tanecznych obowiązują wyłącznie tańce międzynarodowe. Są to tańce różnych narodów, które dzięki swemu pięknu wyszły poza granice ojczystych krajów i stały się własnością ogólnoludzką. Dzielą się one na dwie konkurencje:
Tańce standardowe:
Walc Angielski
Pochodzi z Anglii i po raz pierwszy został wykonany około roku 1910 w Londynie. Jest tańcem swingowym, także metronometrycznym i wirowym. Jego ruchy wskazują na to, że jego ojcem był walc wiedeński. Na turniejach tańca towarzyskiego jest tańczony przez pary jako pierwszy z tańców standardowych.
Sprawia wrażenie ruchu łodzi poruszającej się po regularnie wznoszących się i opadających falach. Symbolizuje parę młodych zakochanych ludzi z ufnością myślących o wspólnej przyszłości.
Walc Wiedeński
Dziś uważany za jeden z najbardziej eleganckich tańców standardowych, walc wiedeński nie miał łatwych początków. Tańczony od XIV wieku, głównie w Austrii, wszedł na salony w końcu XVIII stulecia. Stąd nazwa „wiedeński” – bowiem największa popularność tańca zbiegła się z kongresem wiedeńskim w 1815.
Walc wiedeński ma charakter bardzo liryczny i romantyczny. Nazywany jest tańcem wirowym - jego główną cechą jest rotacyjny ruch obrotowy w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, wymagający dużej przestrzeni. Ruch ten powinien być zdecydowany, ale płynny, pozbawiony podskoków. Akcja unoszeń i opadań powinna być delikatna.
Tango
Do Europy przybył jako taniec latynoamerykański, jednakże z powodu bliskości partnerów zaliczany jest do tańców standardowych. W Europie zatańczono poraz pierwszy w 1907 r.
Historia dowodzi, że pochodzenie swe zawdzięcza nie jednej rasie i krajowi. Kształtowanie trwało wieki, a nasycały je elementy tańców niewolników afrykańskich.
W pewnym sensie naśladuje ruchy dzikich kotów. Charakterystyczny jest kontrast pomiędzy ruchem twardym i miękkim. Posiada specyficzną atmosferę, pełną niepokoju, gwałtownych i nieoczekiwanych zwrotów ciała. W wykonaniu zaawansowanych par tango posiada ukrytą treść, czasami prawie dramatycznego napięcia, to konflikt rozgrywający się tanecznie i do końca nierozwiązany.
Slowfox (Foxtrot)
Tak jak walc angielski jest typowym tańcem angielskim i oceniany jako najtrudniejszy taniec standardowy, chociaż bazuje na podstawowych figurach chodzenia, być może, dlatego, że charakterem swym symbolizuje parę małżeńską po wielu szczęśliwie przeżytych latach. Foxtrot to angielskie określenie oznaczające krok lisa. Obserwując tancerzy odnosi się wrażenie gładkości i pewności ruchu.
Quickstep
Narodził się w Ameryce z onestep i rag. W 1914 roku przybył do Anglii. Zaproponowana na kongresie nauczycieli tańca w 1924r.
Jest to szybka odmiana foxtrota, tryskająca energią, odmiennym stylem i charakterem. Symbolizować może młodych ludzi pełnych radości życia, cieszących się każdą wspólnie przeżytą chwilą poprzez podskoki, kroki biegane, szybkie zmiany kierunku, figury obrotowe i progresywne. Wymaga niezłej kondycji i dobrego opanowania własnej równowagi, zwłaszcza, że tańczony na zakończenie turnieju.
Tańce latynoamerykańskie:
Samba
Dokładna nazwa to "O samba", która pochodzi z języka brazylijskiego i portugalskiego.
W Europie samba stała się tańcem turniejowym, bogatym w różnego typu "wariacje". Pierwszą formą samby był taniec "w kółko", a zapoczątkowali go Murzyni ze szczepu Bantu.
Polega na sprężystym ruchu całego ciała, a przede wszystkim bioder. Jest tańcem szybkim, progresywnym, przestrzennie ruchowym i niezwykle podniecającym. W turniejach par zawodowych tańczonych pomiędzy cha-chą, a rumbą rozdzielając ich podobny charakter rytmiczny. Posiada wiele kombinacji rytmicznych.
Cha, cza, cza
Jeden z najmłodszych tańców latynoamerykańskich pochodzenia Kubańskiego. Początkowa forma stacatto polegająca na ostrym zginaniu i prostowaniu kolan, została zastąpiona (pod wpływem nowego stylu utworów muzycznych) łagodniejszą, lecz w dalszym ciągu rytmiczną akcją nóg. Forma taneczna została ustalona dopiero w 1953r. W 1957r. poraz pierwszy zatańczono ten taniec w Niemczech, a Gerd Hadrich pokazał pierwsze kroki.
Cechą charakterystyczną jest fascynujący rytm i swawolne ruchy opatrzone kokieteryjnym flirtem. Cha-cha-cha ma w sobie dużo elementów jazzu, beat"u i tańca dyskotekowego. Jest tańcem bardzo popularnym i lubianym zarówno wśród tancerzy jak i miłośników tańca.
Rumba
Tak jak samba kojarzy się z Brazylią, tak rumba z Kubą. Ma swe korzenie w mambolero i jest spokrewniona z hanaberą. Jest agitacyjnym tańcem afrykańsko-kubańskim. Rumba od roku 1932 w Niemczech stała się tańcem turniejowym.
Formami wyrazu są: starania partnerki o względy partnera, "ucieczka" i całkowite oddanie się partnera swej partnerce. Taniec o wysokim stopniu erotycznym, pełnym gwałtownych i wijących się ruchów bioder, ramion i korpusu. Jest wyrazem uczucia partnerów.
Paso Doble
Bardzo widowiskowy, a tancerze specjalnie przygotowują się do rozpoczęcia przyjmując pozy i wprowadzając nastrój, by ruszyć z pierwszym uderzeniem muzyki. Jedyny taniec, w którym pary nie mogą sobie pozwolić na luki czy skróty w prezentowanej choreografii. Hiszpański taniec oddający atmosferę areny i walki byków - corridę. Partner występuje w roli toreadora (torero), który trzyma partnerkę zastępującą czerwone sukno (muleta lub capa). Obydwoje poruszają się wokół wyimaginowanego byka. Sam taniec składa się jakby z dwóch części: I - wejście na arenę, II - obrazuje samą walkę. Muzyka o charakterze marszowym wyzwala narastające napięcie, by przez poszczególne akcenty wzbudzić entuzjazm w ostatnim uderzeniu.
Jive
Młody taniec powstały w okresie tzw. rewolucji tanecznej po 1910 roku w wyniku stylizacji swingowych i jazzowych, bogatych w wiele pomysłów ruchowych. Jako jitlerburg został przywieziony do Europy w roku 1940 przez amerykańskich żołnierzy. Później znany jako boigie-woogie. Od połowy lat siedemdziesiątych jest tańcem turniejowym.
Ukazuje nam, jaką wspaniałą radością jest życie. Podobny do rock and rolla, choć bez figur akrobatycznych. W obecnej wersji jest klasycznym tańcem jazzowym, wpływającym na powstanie nowych "szaleństw tanecznych". Podobnie jak w quickstepie wymaga dobrej sprawności i kondycji, gdyż tańczony jest jako ostatni taniec.
